ζήλεψα.
ξέρεις, για χρόνια αυτός ο τρόπος ήταν για μένα οικείος. να γράφω, να τα διαβάζω (έχοντας διαβάσει άλλα πριν) και πάλι να γράφω. κάποια στιγμή, δεν είναι λίγος καιρός, αυτό έπαψε να λειτουργεί, σαν τις αρρώστιες που τα παιδιά αποβάλλουν με την ενηλικίωση. ήταν οι δουλειές, ήταν κι οι γυναίκες, ήμουν πάνω απ'όλα εγώ κι η πηγή άρχισε να στερεύει.
αλλά μετά, εδώ και λίγο καιρό, άρχισα να ζηλεύω. κι άρχισαν και να εκλείπουν οι λόγοι που με έπειθαν ότι το γράψιμο ήταν - δε λέγεται ευγενικά αυτό - διαφυγή, εκτόνωση, διανοητική αυτοϊκανοποίηση.
έχει αρχίσει και καθαρίζει κι η σκέψη, μετά την μεγάλη κοιλιά των 30.
αλλά τό'πα και πριν, ζήλεψα να βλέπω τ'άλλα, συνομήλικά μου παιδιά να παίζουν κι εγώ να κοιτάζω. κι επειδή έχω καταλάβει πια - 33 στα 34 - ότι η ομάδα δεν υποκαθίσταται με τίποτα και οι δυνάμεις της δεν συγκρίνονται με καμιά τρικυμία εν κρανίω, είπα να δοκιμάσω να εκτεθώ στην ανοικτή ομάδα των μπλογκ.
θα δούμε παρακάτω, πόσο συχνές και πόσο σημαντικές θα είναι οι παρουσίες μου.
καλώς σας βρήκα!
μονοπάτια
Graecum Est, Non Legitur
- philemon
- Αθήνα, Greece
5 comments:
Σε νιώθω. Κι εγώ από ζήλεια ξεκίνησα. Καλώς ήρθες φίλε. Να πω την αλήθεια μου έκανε εντύπωση πόσο άργησες...
Ετσι έτσι! Να μαζευόμασε σιγά σιγά κι ύστερα ο κάθε κατεργάρης στο μπλόγκ του!
Καλώς μας ήρθες!
Βλέπω μαζευόμαστε σιγά σιγά...
Χαίρομαι πολύ που η blogόσφαιρα σου προσφέρει ένα κίνητρο να εκτεθείς και να γράψεις ξανά..
Σε λίγο κι εγώ μαζί σας.
@Algernon:
Οποία έκπληξις! Μόνο εσύ λείπεις και το ξέρεις. Μετά είμαστε αρκετοί ακόμα και για ένα ποκεράκι βρε αδερφέ.
Post a Comment