28/02/2008
25/02/2008
123: Προσκεκλημένοι και οδηγίες
Καλώ τη Βερενίκη (σαν σεάνς ακούστηκε αυτό), τον Gan, τον Vote for Liberty, τον Algernon και τον Xpan.
Οδηγίες παιχνιδιού :
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Καλή Τύχη! Δεν γίνεται να χάσετε!
Οδηγίες παιχνιδιού :
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Καλή Τύχη! Δεν γίνεται να χάσετε!
123 (ή 1-2-3 ?)
Με μεγάλη χαρά παίζω το μπλογκοπαίχνιδο (και η απάντησή μου ίσως εξηγήσει τους καβγάδες μου με τον ΠΕ και δημιουργήσει νέους με τον HL):
Το βιβλίο είναι το Αυτοείδωλον Εγενόμην (Θεόδωρος Ζιάκας, εκδόσεις Αρμός, 2005)
. Σελίς 123, Κεφάλαιο "Το συναμφότερο Ελληνισμού και Χριστιανισμού"). Σημαντικό πόνημα για το "μυστήριο" της ελληνικής ταυτότητας, αλλά λιγότερο (πολύ λιγότερο) post modern από τα δικά μου post.
Περί Μάρκου Αυρηλίου ο λόγος, ως εκφραστή των αδιεξόδων της εποχής του (και του τότε ελληνισμού) τα οποία ήρθε να "μεταστοιχειώσει" ο χριστιανισμός, ισχυρίζεται ο συγγραφέας. Το αρχικό κείμενο σε πλάγιους χαρακτήρες:
"Καβγάς των κουταβιών πάνω σ'ένα κόκαλο" η σύγκρουση των στρατιών. "Αυταρέσκεια της αράχνης που έπιασε μια μύγα", ο δικός του σαρματικός θρίαμβος. Ίδια η στάση στον Κικέρωνα, στον Σένεκα, στον Κέλσο, στον Λουκιανό, στον Πλωτίνο.
Κλέβω βάζοντας 2 ακόμη περιόδους για να βγάλει νόημα (?).
Γενική τάση υποτίμησης των πολιτικών πραγμάτων, της δημόσιας σφαίρας και των κοσμικών επιδιώξεων του ανθρώπου. Σημασία έχει ο "έσω άνθρωπος". "Ένδον σκάπτε" κ.λπ.
Το βιβλίο είναι το Αυτοείδωλον Εγενόμην (Θεόδωρος Ζιάκας, εκδόσεις Αρμός, 2005)
. Σελίς 123, Κεφάλαιο "Το συναμφότερο Ελληνισμού και Χριστιανισμού"). Σημαντικό πόνημα για το "μυστήριο" της ελληνικής ταυτότητας, αλλά λιγότερο (πολύ λιγότερο) post modern από τα δικά μου post.
Περί Μάρκου Αυρηλίου ο λόγος, ως εκφραστή των αδιεξόδων της εποχής του (και του τότε ελληνισμού) τα οποία ήρθε να "μεταστοιχειώσει" ο χριστιανισμός, ισχυρίζεται ο συγγραφέας. Το αρχικό κείμενο σε πλάγιους χαρακτήρες:
"Καβγάς των κουταβιών πάνω σ'ένα κόκαλο" η σύγκρουση των στρατιών. "Αυταρέσκεια της αράχνης που έπιασε μια μύγα", ο δικός του σαρματικός θρίαμβος. Ίδια η στάση στον Κικέρωνα, στον Σένεκα, στον Κέλσο, στον Λουκιανό, στον Πλωτίνο.
Κλέβω βάζοντας 2 ακόμη περιόδους για να βγάλει νόημα (?).
Γενική τάση υποτίμησης των πολιτικών πραγμάτων, της δημόσιας σφαίρας και των κοσμικών επιδιώξεων του ανθρώπου. Σημασία έχει ο "έσω άνθρωπος". "Ένδον σκάπτε" κ.λπ.
20/02/2008
αποσυνδέοντας την ελλάδα, I
"Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις."
Οδυσσέας Ελύτης
Ομολογώ ότι η επαφή μου με τη δουλειά του 2ου βραβευμένου με Νόμπελ ποιητή μας δεν είναι μεγάλη. Τον ένιωθα πάντα λιγότερο κοντά μου από άλλους, αγαπημένους μου ομότεχνούς του, σύγχρονους η παλιότερους. Μένω στο απαραίτητο Άξιον Εστί, στο, πυξίδα για τους απανταχού ερωτευμένους, κομψοτέχνημα Μονόγραμμα και κάποια ποιήματα εδώ κι εκεί.
Θυμάμαι όμως εδώ και χρόνια, να διαβάζω τον παραπάνω στίχο σε μια διαφήμιση. Απρόσμενο ερέθισμα, αλλά πρέπει να παίρνουμε τα μηνύματα απ' όπου κι αν έρχονται. Μου έκανε ισχυρή εντύπωση η κρυστάλλινη καθαρότητα της γραφής, του μηνύματος όπως και η ατάραχη ενατένιση της ιστορίας που απέπνεε.
Η αποδόμηση όμως της Ελλάδας που καταγράφει ο ποιητής εμπεριέχει και την ανάγκη της εξήγησης, ακόμη και μέσω της αυτοομοιότητας. Σε πρώτη ανάγνωση, ο στίχος αποπνέει αισιοδοξία. Μιλάει για μια Ελλάδα αυτοτελή, που μέσα από τα βασικά της, θεμελιώδη συστατικά την επανασυνθέτεις, ακόμη και μακριά από το γεωγραφικό της χώρο, ακόμη και μετά ή στη διάρκεια εποχών δυσμενών. Μιλάει, σε μένα τουλάχιστον, και με τρόπο αφαιρετικό, για την γόνιμη λάσπη, γεμάτη προσχώσεις αιώνων και πολλών ποταμών που τρέφει - ή έτρεφε - τον Ελληνισμό.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, λίγο πιο μελαγχολική, ο ποιητής μας μιλάει και για μια Ελλάδα που κατακερματίζεται και μπορεί - μηχανιστικά; συνειδητά; - να επανασυντεθεί. Μιλάει για τον φόβο κενού και την κρίση ταυτότητας που διαπνέει το νέο ελληνικό έθνος από την ώρα της σύστασής του σε κράτος.
Οι Έλληνες δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν ξέρουμε ποιοι θα θέλαμε να είμαστε. Βρεθήκαμε πριν δυο αιώνες σε ένα κράτος που το έδεραν ασυνέχειες κι ανομοιογένειες. Ταγοί κλήθηκαν, αφ' εαυτών ή από τους εκπροσώπους του δήμου, να τις λειάνουν και να μορφοποιήσουν ένα εθνικό κράτος. Το κράτος αυτό γεννήθηκε μέσα από δυό εμφυλίους πολέμους, που κάλυψαν στην ουσία τα χρόνια μέχρι τη δολοφονία του Καποδίστρια κι έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που δεν χάθηκε μεν αλλά ούτε και κερδήθηκε.
Και οι ταγοί, πολιτικοί και πνευματικοί, είτε είχαν χάσει την επαφή τους με τον ελλαδικό χώρο - Φαναριώτες, Επτανήσιοι και μεταστάντες εις Παρισίους - είτε ήταν εντολοδόχοι ξένων δυνάμεων. Οι μεν πρώτοι ήθελαν τον ετεροκαθορισμό του νέου Έθνους, με αναφορές στην αρχαιότητα ή με ρομαντικές προσεγγίσεις, οι δε δεύτεροι απλώς διεκπεραίωναν εντολές. Υπήρχαν φυσικά και οι μέσες λύσεις, που με ρητορείες ετεροκαθορισμού εκπλήρωναν ξένες ατζέντες.
Επανέρχομαι μετά την επίσκεψη στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Μέχρι την Παρασκευή ;)
Οδυσσέας Ελύτης
Ομολογώ ότι η επαφή μου με τη δουλειά του 2ου βραβευμένου με Νόμπελ ποιητή μας δεν είναι μεγάλη. Τον ένιωθα πάντα λιγότερο κοντά μου από άλλους, αγαπημένους μου ομότεχνούς του, σύγχρονους η παλιότερους. Μένω στο απαραίτητο Άξιον Εστί, στο, πυξίδα για τους απανταχού ερωτευμένους, κομψοτέχνημα Μονόγραμμα και κάποια ποιήματα εδώ κι εκεί.
Θυμάμαι όμως εδώ και χρόνια, να διαβάζω τον παραπάνω στίχο σε μια διαφήμιση. Απρόσμενο ερέθισμα, αλλά πρέπει να παίρνουμε τα μηνύματα απ' όπου κι αν έρχονται. Μου έκανε ισχυρή εντύπωση η κρυστάλλινη καθαρότητα της γραφής, του μηνύματος όπως και η ατάραχη ενατένιση της ιστορίας που απέπνεε.
Η αποδόμηση όμως της Ελλάδας που καταγράφει ο ποιητής εμπεριέχει και την ανάγκη της εξήγησης, ακόμη και μέσω της αυτοομοιότητας. Σε πρώτη ανάγνωση, ο στίχος αποπνέει αισιοδοξία. Μιλάει για μια Ελλάδα αυτοτελή, που μέσα από τα βασικά της, θεμελιώδη συστατικά την επανασυνθέτεις, ακόμη και μακριά από το γεωγραφικό της χώρο, ακόμη και μετά ή στη διάρκεια εποχών δυσμενών. Μιλάει, σε μένα τουλάχιστον, και με τρόπο αφαιρετικό, για την γόνιμη λάσπη, γεμάτη προσχώσεις αιώνων και πολλών ποταμών που τρέφει - ή έτρεφε - τον Ελληνισμό.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, λίγο πιο μελαγχολική, ο ποιητής μας μιλάει και για μια Ελλάδα που κατακερματίζεται και μπορεί - μηχανιστικά; συνειδητά; - να επανασυντεθεί. Μιλάει για τον φόβο κενού και την κρίση ταυτότητας που διαπνέει το νέο ελληνικό έθνος από την ώρα της σύστασής του σε κράτος.
Οι Έλληνες δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν ξέρουμε ποιοι θα θέλαμε να είμαστε. Βρεθήκαμε πριν δυο αιώνες σε ένα κράτος που το έδεραν ασυνέχειες κι ανομοιογένειες. Ταγοί κλήθηκαν, αφ' εαυτών ή από τους εκπροσώπους του δήμου, να τις λειάνουν και να μορφοποιήσουν ένα εθνικό κράτος. Το κράτος αυτό γεννήθηκε μέσα από δυό εμφυλίους πολέμους, που κάλυψαν στην ουσία τα χρόνια μέχρι τη δολοφονία του Καποδίστρια κι έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που δεν χάθηκε μεν αλλά ούτε και κερδήθηκε.
Και οι ταγοί, πολιτικοί και πνευματικοί, είτε είχαν χάσει την επαφή τους με τον ελλαδικό χώρο - Φαναριώτες, Επτανήσιοι και μεταστάντες εις Παρισίους - είτε ήταν εντολοδόχοι ξένων δυνάμεων. Οι μεν πρώτοι ήθελαν τον ετεροκαθορισμό του νέου Έθνους, με αναφορές στην αρχαιότητα ή με ρομαντικές προσεγγίσεις, οι δε δεύτεροι απλώς διεκπεραίωναν εντολές. Υπήρχαν φυσικά και οι μέσες λύσεις, που με ρητορείες ετεροκαθορισμού εκπλήρωναν ξένες ατζέντες.
Επανέρχομαι μετά την επίσκεψη στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Μέχρι την Παρασκευή ;)
είπαμε την παρασκευή
μόνο που δεν είπαμε ποια παρασκευή.
προτού λοιπόν αναχωρήσω και πάλι, δίνω στα θηρία τους φίλους μου ένα κλάσμα ποστ, προς σχολιασμό και στη συνέχεια ολοκλήρωση.
μπλόγκινγ σίριαλ δεν ξέρω αν υπάρχει. θα το πω λάμψη το μπλογκ κι ο φιλήμων θα κάνει τον γιάγκο δράκο.
προτού λοιπόν αναχωρήσω και πάλι, δίνω στα θηρία τους φίλους μου ένα κλάσμα ποστ, προς σχολιασμό και στη συνέχεια ολοκλήρωση.
μπλόγκινγ σίριαλ δεν ξέρω αν υπάρχει. θα το πω λάμψη το μπλογκ κι ο φιλήμων θα κάνει τον γιάγκο δράκο.
12/02/2008
ο φιλήμων στη βαρκελόνη
ο φιλήμων αυτές τις μέρες ιδιωτεύει στην καταλονία, ανάμεσα σε πλήθη χιλιάδων τεχνοκρατών που κραυγάζουν ακατάληπτα συνθήματα προόδου. νιώθουν οι καημένοι πολύ μόνοι.θα επιστρέψει την παρασκευή, παρακάμπτοντας με τρόπο τον άη βαλεντίνο και θα πλασαριστεί στη νέα βδομάδα - ελπίζει - με καναδυό post που σιγοβράζουν στην κουζίνα του.
υπομονή.
07/02/2008
μικρό αυτοαναφορικό σχόλιο
Graecum est, non legitur: Ελληνικό είναι,δεν διαβάζεται.
Η πρώτη έκδοση του It's all greek to me.
Και μια μικρή ειρωνεία για την αναγνωσιμότητα του blog μου :)
Η πρώτη έκδοση του It's all greek to me.
Και μια μικρή ειρωνεία για την αναγνωσιμότητα του blog μου :)
"Ένα τραγούδι για τον Σαββόπουλο όπως τον βλέπω στα όνειρα"
Όταν βλέπω τον Σαββόπουλο στον ύπνο μου
γεφυρώνει πατρικά την απουσία του χαδιού
που τόσο μού'λειψε στον ξύπνιο μου
του μιλώ με θαυμασμό και παρρησία
για τ'ακόρντα τις ιδέες και τα τραύματα
του αόρατου για τους πολλούς πολέμου
τους διαγώνιους λυγμούς και τα σκηνώματα των Αγίων του Μεσοπολέμου.
Δε μιλά. Ακούει κι αλλοιώνεται
του προσώπου του η παιδική απορία
γίνεται Άλλος, "σαν τους άλλους Αντώνηδες"
κι όταν χάνεται σκορπάει παρηγορία.
Πάει καιρός που επανέρχεται ασταμάτητα
σα να υπάρχει μια εκκρεμότητα να φέγγει
ίσως είναι αυτό που οι ψυχαναλυτές θα όριζαν
"ενοχή προς τον πατέρα-αφέντη".
Είναι όμως η ίδια αγάπη που τους πρόσφυγες
τους στριμώχνει με τσιγάρα στις γωνίες
το ίδιο γέλιο που περιφρονεί το θάνατο
το ίδιο δάκρυ μες στις εκκλησίες.
Μιχάλης Σιγανίδης, Το τραίνο-φάντασμα φίλος, Θεσσαλονίκη 1995
Ελπίζω να με συγχωρέσει ο Μιχάλης Σιγανίδης για την αντιγραφή, αλλά δεν μπόρεσα να μην το αναφέρω βλέποντας το post του φίλου Παράξενου Ελκυστή.
06/02/2008
χαράματα, η ώρα τρεις
"Θέλω κι εγώ μια λέξη ασημένια
και δουλεμένη χρόνια στον τροχό της λήθης
να σου τάξω
κι ας είμαι ο τελευταίος μαθητής" (*)
Τέσσερις και μισή για την ακρίβεια. Γυρίζεις σπίτι μετά από ξενύχτι με φίλους, κοιμάσαι δυο ώρες. Κοιτάς, όπως σηκώνεσαι από το κρεβάτι για λίγο, να πάρεις μια ανάσα από τον δύσκολο ύπνο μετά τη μέρα του άγχους και τη νύχτα του αλκοόλ. Βλέπεις γύρω όλη σου τη ζωή άχρονα παρούσα. Κι ας έχεις πλέον ξενερώσει από ώρα.
Έχεις κάνει μέσα σε ένα βράδυ πολλά ταξίδια στον κήπο με τα διασταυρούμενα πεπρωμένα. Όπως πίνεις γουλιά γουλιά το ουίσκι και χαμογελάς και μιλάς κι ακούς, έχεις περάσει από τη θέση του ενεργούμενου, που έχουμε οι περισσότεροι στον καθημερινό μας βίο, στη θέση του θεατή, που από το στασίδι του μπαρ κάνει λίγα αλλά καταλαβαίνει πολλά.
Με ρώτησαν προχθές στην εταιρεία τι κάνω όταν με παρασέρνει η ένταση στη δουλειά για να διατηρήσω την απόσταση που απαιτείται από τα πράγματα ώστε να βλέπω το εκάστοτε ζήτημα απομονωμένα, χωρίς να εμπλέκομαι, για να μπορώ να δώσω λύση τελικά. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθώ να πω κάτι έξυπνο ή βαθυστόχαστο και συχνά καταλήγω να λέω κάτι όχι απαραίτητα αληθές. Είπα λοιπόν, ότι προσπαθώ να έχω προσωπική ζωή, ώστε να δίνω τα πράγματα τις πραγματικές τους διαστάσεις κι όχι τις δυσανάλογες που δίνει η πίεση κι η εμπλοκή. Νομίζω ότι αυτή τη φορά είπα κάτι αληθινό. Το να είσαι άνθρωπος, να έχεις ζωή, είναι η μόνη θεραπεία που βλέπω στο να μην είσαι και να μην έχεις.
Σήμερα, λίγο πριν ολοκληρώσω τη χρήσιμη για την κοινωνία δουλειά μου και λίγο πριν βγω από την χρησιμότητα και γίνω για λίγο άνθρωπος, συζήτησα με μια παλιά φίλη τι μένει από τη ζωή όταν αφαιρέσεις αυτά που θέτει η ψυχή σαν αναχώματα για να ξεπεράσει το υπαρκτικό ερώτημα που ποτέ δεν απαντιέται ολόκληρο.
Τίποτα ανθρώπινο νομίζω.
Κι αυτός είναι ένας τρόπος να ορίσεις και τι είναι άνθρωπος: αυτός που, σαν νά'ταν ασθένεια, έχει ύπαρξη και φτιάχνει ένα μαργαριτάρι, αποτέλεσμα της πάλης με τον εαυτό. Μέσα στη διάρκεια του βίου, όλο και πιο πολύ πολεμάς να βγάλεις νόημα από τα α-νόητα. Ό,τι εκκρίνεις για να πείσεις και να πειστείς ότι υπάρχεις είναι άνθρωπος. Αυτό το μαργαριτάρι φτιάχνεις. Η ύπαρξη είναι τελικά ό,τι παράγεις στη μάταιη προσπάθεια να αποδείξεις ότι υπάρχεις. Είναι το γαμημένο cogito που βάζει την υποδομή για να τιναχτούν όλα στον αέρα και να ξανασυντεθούν.
Αυτή είναι μια δημοσίευση πλαίσιο, για ένα θέμα που θα με κρατήσει αρκετά. Απλώνει εκ φύσεως σε πολλές κουβέντες, ίσως σε όλες. Αφήνω πολλές άκρες, θα τις πιάσω μία μία στην πορεία. Είναι ένα ξεκίνημα κι άλλωστε με τη βοήθεια σας θα γίνει καλύτερη η κουβέντα.
*: Μιχάλης Σιγανίδης, Ένας κόσμος νεκρός, Μικρές Αγγελίες, Θεσσαλονίκη, 1999
και δουλεμένη χρόνια στον τροχό της λήθης
να σου τάξω
κι ας είμαι ο τελευταίος μαθητής" (*)
Τέσσερις και μισή για την ακρίβεια. Γυρίζεις σπίτι μετά από ξενύχτι με φίλους, κοιμάσαι δυο ώρες. Κοιτάς, όπως σηκώνεσαι από το κρεβάτι για λίγο, να πάρεις μια ανάσα από τον δύσκολο ύπνο μετά τη μέρα του άγχους και τη νύχτα του αλκοόλ. Βλέπεις γύρω όλη σου τη ζωή άχρονα παρούσα. Κι ας έχεις πλέον ξενερώσει από ώρα.
Έχεις κάνει μέσα σε ένα βράδυ πολλά ταξίδια στον κήπο με τα διασταυρούμενα πεπρωμένα. Όπως πίνεις γουλιά γουλιά το ουίσκι και χαμογελάς και μιλάς κι ακούς, έχεις περάσει από τη θέση του ενεργούμενου, που έχουμε οι περισσότεροι στον καθημερινό μας βίο, στη θέση του θεατή, που από το στασίδι του μπαρ κάνει λίγα αλλά καταλαβαίνει πολλά.
Με ρώτησαν προχθές στην εταιρεία τι κάνω όταν με παρασέρνει η ένταση στη δουλειά για να διατηρήσω την απόσταση που απαιτείται από τα πράγματα ώστε να βλέπω το εκάστοτε ζήτημα απομονωμένα, χωρίς να εμπλέκομαι, για να μπορώ να δώσω λύση τελικά. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθώ να πω κάτι έξυπνο ή βαθυστόχαστο και συχνά καταλήγω να λέω κάτι όχι απαραίτητα αληθές. Είπα λοιπόν, ότι προσπαθώ να έχω προσωπική ζωή, ώστε να δίνω τα πράγματα τις πραγματικές τους διαστάσεις κι όχι τις δυσανάλογες που δίνει η πίεση κι η εμπλοκή. Νομίζω ότι αυτή τη φορά είπα κάτι αληθινό. Το να είσαι άνθρωπος, να έχεις ζωή, είναι η μόνη θεραπεία που βλέπω στο να μην είσαι και να μην έχεις.
Σήμερα, λίγο πριν ολοκληρώσω τη χρήσιμη για την κοινωνία δουλειά μου και λίγο πριν βγω από την χρησιμότητα και γίνω για λίγο άνθρωπος, συζήτησα με μια παλιά φίλη τι μένει από τη ζωή όταν αφαιρέσεις αυτά που θέτει η ψυχή σαν αναχώματα για να ξεπεράσει το υπαρκτικό ερώτημα που ποτέ δεν απαντιέται ολόκληρο.
Τίποτα ανθρώπινο νομίζω.
Κι αυτός είναι ένας τρόπος να ορίσεις και τι είναι άνθρωπος: αυτός που, σαν νά'ταν ασθένεια, έχει ύπαρξη και φτιάχνει ένα μαργαριτάρι, αποτέλεσμα της πάλης με τον εαυτό. Μέσα στη διάρκεια του βίου, όλο και πιο πολύ πολεμάς να βγάλεις νόημα από τα α-νόητα. Ό,τι εκκρίνεις για να πείσεις και να πειστείς ότι υπάρχεις είναι άνθρωπος. Αυτό το μαργαριτάρι φτιάχνεις. Η ύπαρξη είναι τελικά ό,τι παράγεις στη μάταιη προσπάθεια να αποδείξεις ότι υπάρχεις. Είναι το γαμημένο cogito που βάζει την υποδομή για να τιναχτούν όλα στον αέρα και να ξανασυντεθούν.
Αυτή είναι μια δημοσίευση πλαίσιο, για ένα θέμα που θα με κρατήσει αρκετά. Απλώνει εκ φύσεως σε πολλές κουβέντες, ίσως σε όλες. Αφήνω πολλές άκρες, θα τις πιάσω μία μία στην πορεία. Είναι ένα ξεκίνημα κι άλλωστε με τη βοήθεια σας θα γίνει καλύτερη η κουβέντα.
*: Μιχάλης Σιγανίδης, Ένας κόσμος νεκρός, Μικρές Αγγελίες, Θεσσαλονίκη, 1999
Subscribe to:
Posts (Atom)
