22/05/2009

ο μπλόγκερ που γύρισε από τα θυμαράκια

ο αλγκερνον ή διπολικός (με όσα σεξουαλικά υπονοούμενα εμπεριέχει για την προσωπικότητά του αυτό, παντρεμένος -για ξεκάρφωμα;- άνθρωπος) μου άφησε τις προάλλες ευχές για την 1η επέτειο του προηγούμενου ποστ στο μπλογκ μου. ήταν 3 απρίλη και τώρα τελειώνει ο ιούλης.
κι από τότε έχουν γυρίσει πολλά, άλλα προς το καλύτερο κι άλλα προς το χειρότερο. άλλα παρέμειναν στα ίδια, αλλά κι αυτό είναι αλλαγή, γιατί το ίδιο μέσα στα διαφορετικά, άλλο είναι.
ή για να το πούμε λιγότερο σοβαροφανώς, έχει πέσει πολύ ξύλο από τότε. έχουμε ρίξει κι έχουμε φάει τόσο και περισσότερο.
διάβασα τα ποστ στο μπλογκ του διπολικου σήμερα, μετά από καιρό. καθόλου λογοτεχνίζοντα, πάντα με τη ματιά του ανθρώπου που έχει ανοικτές κεραίες να καταλάβει τον κόσμο και να εκτιμήσει το Άλλο. χρειάζεσαι τέτοια χαρακτηριστικά για να κάνεις τη δουλειά του και μάλιστα με τον τρόπο που ο διπολικός (τη) λειτουργεί.
διπολικέ σε ευχαριστώ. ξέρεις εσύ.

02/04/2008

makedonija (not macedonia)

κατά παράφραση του παλιού τραγουδιού istanbul (not constantinople) των they might be giants (που ήταν διασκευή του παλιού swing).
βρέθηκα σκόπια προχθές και μετά βουλγαρία, έκανα το ταξίδι οδικώς από θεσσαλονίκη και μετά μέχρι τη σόφια. ενδιαφέρουσα διαδρομή σε ενδιαφέρουσα στιγμή.
όπως λένε (ακούω) οι κινέζοι, την κατάρα μου να έχεις και να γεννηθείς σε ενδιαφέρουσα εποχή.
θέλω να βρω λίγο χρόνο και να σας τα πω.
το σαββατοκύριακο, να ξεκουραστώ λίγο, γιατί πρέπει να αντέξω το ξύλο που θα φάω μετά.
στη φωτό, η λίμνη οχρίδα, παλιότερη λίμνη της ευρώπης.

21/03/2008

αποσυνδέοντας την ελλάδα, II, παρένθεση

Έχω την εντύπωση ότι είμαστε ένα πολύ μικρό έθνος και κρυώνουμε. Για να ζεσταθούμε, μαζεύουμε ξύλα. Τα βάζουμε στη φωτιά κι όταν τελειώσουν δεν έχουμε άλλα. Έχουμε ακούσει ότι κάτι άλλοι, δικοί μας, έχουν πάει σε κάτι μέρη όπου τα ξύλα είναι άφθονα και τους ζηλεύουμε. Είμαστε πολύ λίγοι, έχουμε μείνει δυο τρεις. Προσπαθούμε να κρατηθούμε από τα ξύλα, ενώ αυτά καίγονται. Έτσι ξεχνάμε να ζεσταθούμε και υποφέρουμε συνέχεια. Ξέρετε, έχω την εντύπωση ότι εμείς οι τρεις είμαστε ολόκληρο το έθνος, αυτό είναι κάτι που δεν μου το βγάζει κανείς απ'το μυαλό.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984

είναι μάλλον συμπτωματική η παράθεση 2 αποσπασμάτων του Βακαλόπουλου σε δυο αλλεπάλληλα ποστ. απλώς συμβαίνει να είναι ταυτόχρονα ένας εξαιρετικός θεωρητικός και πρακτικός του μπαρ, από τους ουσιαστικότερους σχολιαστές της ελληνικής περίπτωσης και μάλλον η σημαντικότερη πρόωρη απώλεια της νεοελληνικής γραμματείας εδώ και αρκετά χρόνια. διαβάστε τον όπου μπορέσετε.

το στασίδι

"όλο το μπαρ ήταν νανουριστικό άλλωστε, η μουσική έφτανε μόλις και μετα βίας στα αυτιά μου, κι υπήρχαν μόνο θαμώνες, αυτό ήταν φανερό. οι πιο ενδιαφέροντες απ'αυτούς κάθονταν με γυρισμένες τις πλάτες στον πάγκο"

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984


είναι από τις αγαπημένες μου εικόνες. μισοσκότεινο μαγαζί, με μουσική στα όρια του δυνατού να ακούς το διπλανό σου. λίγο στρίμωγμα όρθιος, ή καθιστός στην μπάρα. καλό αλκοόλ στο ποτήρι και η νύχτα να λάμπει σαν ήλιος στα μάτια των φίλων.

κλίμακες και συγκείμενα: το au revoir στην πατησίων, το nixon στην αγησιλάου, το jokers στη βουλής, το galaxy στη σταδίου, το μπάτμαν στην βρεσθένης, το guru στην πλατεία θεάτρου, το 56 στο κολωνάκι, ο ένοικος στην καλλιδρομίου - ελπίδα να νιώσεις λίγο το εκτόπλασμα του βακαλόπουλου να αιωρείται. τα νέα μέλη σε αυτό το παλιότερα ολιγομελέστατο κλαμπ αποτελούν εξαιρετικό σημάδι. ή πάλι σημαίνει ότι εγώ γερνάω. αλλά μάλλον όχι, στο au revoir πηγαίνω εδώ και πάνω από μια δεκαετία. αλλά ίσως ναι, μπορεί και να γερνούσα από τα 22 μου.

μπαίνεις στο μαγαζί και παραγγέλνεις το ποτό σου (το πρώτο) με καθαρότητα και σαφήνεια. το απολαμβάνεις. πιάνεις το στασίδι. είναι στενό και έχεις δίπλα κι άλλους. κοιτάς κι ακούς τη λειτουργία, η μουσική υπόκρουση λειτουργεί σαν δίκτυ ιδιωτικότητας, εμποδίζοντας τις μικρές, επιμέρους τελετές των πυρήνων να δημοσιοποιήσουν τα μικρά, στιγμιαία μυστικά τους - με την κυριολεξία του μυστικού.

κάθε μέρα που περνάει σου λείπει κι απο μια μέρα και κάθε μέρα που περνάει χρειάζεσαι λίγο περισσότερο χρόνο σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη ζωή. και κάθε μέρα έχεις λίγο λιγότερο, μικροσκοπικά και μακροσκοπικά. χρειάζεσαι μια θρησκεία κι έναν ναό, για να ημερώσεις την ψυχή σου από το τίποτα και να μπορείς να θυσιάσεις και την επόμενη μέρα σε όσα, μισοσημαντικά, μισοασήμαντα, έχεις διαλέξει, έχουν διαλέξει να γεμίζουν τη ζωή σου.

σε αυτό το στασίδι, τέτοιων ναών εκκλησιάζομαι, με φίλους ή και με προσωρινά εξημερωμένους αγνώστους που τα μάτια τους λάμπουν, από επαφή, μέθη και στιγμιαία λήθη. έχω τα τσιγάρα-λιβάνια να με κρύβουν και τα μάτια αυτά να με αποκαλύπτουν. κι είναι παρηγοριά, να συμμετέχεις και να εκτίθεσαι σε μια τέτοια θρησκεία, χωρίς θεό, μόνο με πιστούς.

11/03/2008

ψηλά από το άμστερνταμ

now and then I hear
someone say
how beautiful I am.
in my shadow
things happen
that are worth the trouble.

Tjitske Jansen, It's about time it snowed, 2003

04/03/2008

οι γενναίοι


Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά

φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια

ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό

άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν

άλλοι κλεισμένοι μέσα στις φυλακές

όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν

πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του

στο κέντρο της καρδιάς
τούς σημαδεύει

μια άλλη δήλωση περί ελευθερίας, μίλτος σαχτούρης, εκτοπλάσματα, κέδρος, αθήνα 1986

03/03/2008

εξ αντιγραφής



από τον μπλογκ http://oallosre.blogspot.com/ το οποίο με τη σειρά του το δανείστηκε από την καθημερινή (?).