02/04/2008

makedonija (not macedonia)

κατά παράφραση του παλιού τραγουδιού istanbul (not constantinople) των they might be giants (που ήταν διασκευή του παλιού swing).
βρέθηκα σκόπια προχθές και μετά βουλγαρία, έκανα το ταξίδι οδικώς από θεσσαλονίκη και μετά μέχρι τη σόφια. ενδιαφέρουσα διαδρομή σε ενδιαφέρουσα στιγμή.
όπως λένε (ακούω) οι κινέζοι, την κατάρα μου να έχεις και να γεννηθείς σε ενδιαφέρουσα εποχή.
θέλω να βρω λίγο χρόνο και να σας τα πω.
το σαββατοκύριακο, να ξεκουραστώ λίγο, γιατί πρέπει να αντέξω το ξύλο που θα φάω μετά.
στη φωτό, η λίμνη οχρίδα, παλιότερη λίμνη της ευρώπης.

21/03/2008

αποσυνδέοντας την ελλάδα, II, παρένθεση

Έχω την εντύπωση ότι είμαστε ένα πολύ μικρό έθνος και κρυώνουμε. Για να ζεσταθούμε, μαζεύουμε ξύλα. Τα βάζουμε στη φωτιά κι όταν τελειώσουν δεν έχουμε άλλα. Έχουμε ακούσει ότι κάτι άλλοι, δικοί μας, έχουν πάει σε κάτι μέρη όπου τα ξύλα είναι άφθονα και τους ζηλεύουμε. Είμαστε πολύ λίγοι, έχουμε μείνει δυο τρεις. Προσπαθούμε να κρατηθούμε από τα ξύλα, ενώ αυτά καίγονται. Έτσι ξεχνάμε να ζεσταθούμε και υποφέρουμε συνέχεια. Ξέρετε, έχω την εντύπωση ότι εμείς οι τρεις είμαστε ολόκληρο το έθνος, αυτό είναι κάτι που δεν μου το βγάζει κανείς απ'το μυαλό.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984

είναι μάλλον συμπτωματική η παράθεση 2 αποσπασμάτων του Βακαλόπουλου σε δυο αλλεπάλληλα ποστ. απλώς συμβαίνει να είναι ταυτόχρονα ένας εξαιρετικός θεωρητικός και πρακτικός του μπαρ, από τους ουσιαστικότερους σχολιαστές της ελληνικής περίπτωσης και μάλλον η σημαντικότερη πρόωρη απώλεια της νεοελληνικής γραμματείας εδώ και αρκετά χρόνια. διαβάστε τον όπου μπορέσετε.

το στασίδι

"όλο το μπαρ ήταν νανουριστικό άλλωστε, η μουσική έφτανε μόλις και μετα βίας στα αυτιά μου, κι υπήρχαν μόνο θαμώνες, αυτό ήταν φανερό. οι πιο ενδιαφέροντες απ'αυτούς κάθονταν με γυρισμένες τις πλάτες στον πάγκο"

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984


είναι από τις αγαπημένες μου εικόνες. μισοσκότεινο μαγαζί, με μουσική στα όρια του δυνατού να ακούς το διπλανό σου. λίγο στρίμωγμα όρθιος, ή καθιστός στην μπάρα. καλό αλκοόλ στο ποτήρι και η νύχτα να λάμπει σαν ήλιος στα μάτια των φίλων.

κλίμακες και συγκείμενα: το au revoir στην πατησίων, το nixon στην αγησιλάου, το jokers στη βουλής, το galaxy στη σταδίου, το μπάτμαν στην βρεσθένης, το guru στην πλατεία θεάτρου, το 56 στο κολωνάκι, ο ένοικος στην καλλιδρομίου - ελπίδα να νιώσεις λίγο το εκτόπλασμα του βακαλόπουλου να αιωρείται. τα νέα μέλη σε αυτό το παλιότερα ολιγομελέστατο κλαμπ αποτελούν εξαιρετικό σημάδι. ή πάλι σημαίνει ότι εγώ γερνάω. αλλά μάλλον όχι, στο au revoir πηγαίνω εδώ και πάνω από μια δεκαετία. αλλά ίσως ναι, μπορεί και να γερνούσα από τα 22 μου.

μπαίνεις στο μαγαζί και παραγγέλνεις το ποτό σου (το πρώτο) με καθαρότητα και σαφήνεια. το απολαμβάνεις. πιάνεις το στασίδι. είναι στενό και έχεις δίπλα κι άλλους. κοιτάς κι ακούς τη λειτουργία, η μουσική υπόκρουση λειτουργεί σαν δίκτυ ιδιωτικότητας, εμποδίζοντας τις μικρές, επιμέρους τελετές των πυρήνων να δημοσιοποιήσουν τα μικρά, στιγμιαία μυστικά τους - με την κυριολεξία του μυστικού.

κάθε μέρα που περνάει σου λείπει κι απο μια μέρα και κάθε μέρα που περνάει χρειάζεσαι λίγο περισσότερο χρόνο σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη ζωή. και κάθε μέρα έχεις λίγο λιγότερο, μικροσκοπικά και μακροσκοπικά. χρειάζεσαι μια θρησκεία κι έναν ναό, για να ημερώσεις την ψυχή σου από το τίποτα και να μπορείς να θυσιάσεις και την επόμενη μέρα σε όσα, μισοσημαντικά, μισοασήμαντα, έχεις διαλέξει, έχουν διαλέξει να γεμίζουν τη ζωή σου.

σε αυτό το στασίδι, τέτοιων ναών εκκλησιάζομαι, με φίλους ή και με προσωρινά εξημερωμένους αγνώστους που τα μάτια τους λάμπουν, από επαφή, μέθη και στιγμιαία λήθη. έχω τα τσιγάρα-λιβάνια να με κρύβουν και τα μάτια αυτά να με αποκαλύπτουν. κι είναι παρηγοριά, να συμμετέχεις και να εκτίθεσαι σε μια τέτοια θρησκεία, χωρίς θεό, μόνο με πιστούς.

11/03/2008

ψηλά από το άμστερνταμ

now and then I hear
someone say
how beautiful I am.
in my shadow
things happen
that are worth the trouble.

Tjitske Jansen, It's about time it snowed, 2003

04/03/2008

οι γενναίοι


Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά

φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια

ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό

άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν

άλλοι κλεισμένοι μέσα στις φυλακές

όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν

πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του

στο κέντρο της καρδιάς
τούς σημαδεύει

μια άλλη δήλωση περί ελευθερίας, μίλτος σαχτούρης, εκτοπλάσματα, κέδρος, αθήνα 1986

03/03/2008

εξ αντιγραφής



από τον μπλογκ http://oallosre.blogspot.com/ το οποίο με τη σειρά του το δανείστηκε από την καθημερινή (?).

λίγη σοβαρότης



ένα μικρό αριστούργημα. και δεν αστειεύομαι. αν ήταν έτσι το je t'aime μπορεί και να το άντεχα.


jump to my yaguar!

02/03/2008

ελευθερία, πληροφορία, internet

πολύς θόρυβος τις τελευταίες μέρες περί τα μπλογκ. (σημειωτέον είναι ότι οι ξένες λέξεις δεν κλίνονται στα ελληνικά, πολύ δε περισσότερο με κανόνες της γλώσσας στην οποία ανήκουν , άρα εκφράσεις του τύπου τα μπλογκς ή τα ποστς ή τα emails είναι από άλλη γλώσσα. απλώς είναι ένα κλασικό λάθος που έχω βαρεθεί να βλέπω).
δύο σύντομες παρατηρήσεις:

1. τα μπλογκ είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με το μέσο του ίντερνετ. δίνουν δυνατότητες διάδρασης, εύρους αλλά και συμμετοχής που δεν είχαν οι συμβατικοί πρόγονοί τους, εξ ου και η ραγδαία τους εισχώρηση αλλά και αποδοχή τους στην κοινωνία.
τα περισσότερα μπλογκ είναι γεμάτα σκουπίδια (ίσως κι αυτό που διαβάζεις τώρα), αλλά από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε κανείς νομικά κανείς να περιορίσει οποιονδήποτε χρήστη θέλει να δημοσιεύσει αυτό που θέλει.
και η ουσία είναι ακριβώς εκεί, πιστεύω: το σύστημα θα διαλέξει μόνο του ποιος μπλογκεράς θα πάει ή δεν θα πάει και ποια ποστ θα αποσπάσουν την προσοχή ή όχι. τα υπόλοιπα θα σβήσουν ή δεν θα διαβάζονται, άρα θα είναι λειτουργικά νεκρά.
οποιαδήποτε απαγόρευση η περιορισμός δεν έχει νόημα. η πληροφορία θα ρεύσει προς όπου χρειάζεται, θα βρει τις συνθήκες. είναι το ίδιο μάταιο με την προσπάθεια να περιορίσουμε τους μετανάστες από το να φθάνουν στις χώρες μας: η επιδίωξη της ευτυχίας είναι φυσική τάση. αλλά αυτό ας μας απασχολήσει σε άλλο ποστ.
άρα, ας απαγορεύσουν ό,τι θέλουν. όποιος χρήστης θέλει να γράψει, μπορεί να προστατεύσει στοιχειωδώς τον εαυτό το και να το κάνει. δεν μπορούν παρ'όλα αυτά να "κλειδώσουν" το μέσο, γιατί το χρησιμοποιούν για την εξυπηρέτηση των δικών τους στόχων: να πληρώσεις το ρεύμα, να αγοράσεις μετοχές, να μπεις στο άμαζον, να πληρώσεις φόρους, να τζογάρεις και να βρεις σεξ.

2. η μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου επιστημονική πρόοδος μετά τον β' ππ είναι η προσέγγιση του Claude Shannon ότι η πληροφορία είναι το αντίστροφο μέγεθος της εντροπίας. η πληροφορία είναι το μέτρο της οργάνωσης των δεδομένων, διακρίνει αυτό το κείμενο από τυχαία γράμματα στη σειρά. καθώς το ίντερνετ σήμερα λειτουργεί σαν φορέας τεράστιου όγκου πληροφορίας, λόγω του μεγέθους του αντιστρατεύεται την ίδια του την αποστολή. η πληροφορία χάνεται μέσα στον τεράστιο όγκο της και αποδιοργανώνεται, γίνεται σχεδόν τυχαία. κι αυτή είναι η 1η ενδιαφέρουσα συνέπεια, γιατί η άλλη είναι ότι ο έλεγχος που διακρίνει τις νησίδες πληροφορίας επανέρχεται εκεί που έπρεπε να είναι, δηλαδή σε σένα, το υποκείμενο που γνωρίζει. κανείς δεν είναι αληθής εξ ορισμού, εγώ πρέπει να χωρίσω την αλήθεια από το ψέμα, το θόρυβο από το μήνυμα.

για να κλείσω, τα μπλογκ και το ίντερνετ είναι ελευθερία. και η ελευθερία δεν έγκειται (μόνο) στην δυνατότητα οιουδήποτε να "πωλήσει" ό,τι πληροφορία θέλει, αλλά πιο πολύ στη δική σου δυνατότητα να σταχυολογήσεις μόνο αυτό που είναι αληθές για εσένα.

άρα, εγώ προτείνω να μην ασχολούμαστε και πολύ με τις απαγορεύσεις γιατί δεν έχουν νόημα. είναι απλά πυροβολισμοί στον αέρα ενός εξουσιαστή που δεν θα χτυπήσει στο ψαχνό, αφενός διότι δεν το διακρίνει, καθώς όλοι είμαστε δυνάμει ένοχοι, αφετέρου φοβούμενος ότι ο όχλος που πυροβολεί θα έρθει πίσω και θα τον πνίξει. κι είναι τόσο λίγος ο ελεγκτικός μηχανισμός έναντι του συμμετόχου στο περιεχόμενο, εσένα, εμένα, δυνητικά όλων.

όσο υπάρχουν δρόμοι και μονοπάτια, οι άνθρωποι θα πηγαίνουν εκεί που θέλουν, εύκολα ή δυσκολότερα, αλλιώς θα πεθαίνουν προσπαθώντας. όσο υπάρχουν οι δρόμοι του ίντερνετ, η πληροφορία, αληθής ή ψευδής θα πηγαίνει εκεί που πρέπει να πάει. κι ακόμα καλύτερα, θα είναι δική σου ευθύνη να βρεις την αλήθεια και δικό σου σφάλμα αν εξαπατηθείς.

το ίντερνετ σε κάνει καλύτερο, το να διαβάζεις και να γράφεις σε αυτό κάνει εσένα και την κοινωνία σου καλύτερη αν αυτό είναι που επιθυμείς και πράττεις, καθώς βοηθάει να καλυφθεί η ανάγκη για άμεση, διαδραστική επικοινωνία που έχει δημιουργήσει η εποχή μας. αν δεν το επιθυμείς και δεν το πράττεις, δεν θα γίνει τίποτα, απλώς θα κατεβάζεις τσόντες και θα μπαίνεις στο bwin.com.

όλα αυτά με ειλικρινή μετριοπάθεια από έναν άνθρωπο που ασχολείται με αυτό το υπέροχο μέσο 15 χρόνια και είναι ο λόγος που διάλεξε τη δουλειά που κάνει.

28/02/2008

δήμος μούτσης

http://www.lifo.gr/content/i101/x8/482.html

25/02/2008

123: Προσκεκλημένοι και οδηγίες

Καλώ τη Βερενίκη (σαν σεάνς ακούστηκε αυτό), τον Gan, τον Vote for Liberty, τον Algernon και τον Xpan.

Οδηγίες παιχνιδιού :
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Καλή Τύχη! Δεν γίνεται να χάσετε!

σχόλιο

δεν ξανααναρτώ μισό ποστ. άλλη φορά θα την αποσυνδέω ολόκληρη την Ελλάδα.

123 (ή 1-2-3 ?)

Με μεγάλη χαρά παίζω το μπλογκοπαίχνιδο (και η απάντησή μου ίσως εξηγήσει τους καβγάδες μου με τον ΠΕ και δημιουργήσει νέους με τον HL):

Το βιβλίο είναι το Αυτοείδωλον Εγενόμην (Θεόδωρος Ζιάκας, εκδόσεις Αρμός, 2005)
. Σελίς 123, Κεφάλαιο "Το συναμφότερο Ελληνισμού και Χριστιανισμού"). Σημαντικό πόνημα για το "μυστήριο" της ελληνικής ταυτότητας, αλλά λιγότερο (πολύ λιγότερο) post modern από τα δικά μου post.

Περί Μάρκου Αυρηλίου ο λόγος, ως εκφραστή των αδιεξόδων της εποχής του (και του τότε ελληνισμού) τα οποία ήρθε να "μεταστοιχειώσει" ο χριστιανισμός, ισχυρίζεται ο συγγραφέας. Το αρχικό κείμενο σε πλάγιους χαρακτήρες:

"Καβγάς των κουταβιών πάνω σ'ένα κόκαλο" η σύγκρουση των στρατιών. "Αυταρέσκεια της αράχνης που έπιασε μια μύγα", ο δικός του σαρματικός θρίαμβος. Ίδια η στάση στον Κικέρωνα, στον Σένεκα, στον Κέλσο, στον Λουκιανό, στον Πλωτίνο.

Κλέβω βάζοντας 2 ακόμη περιόδους για να βγάλει νόημα (?).

Γενική τάση υποτίμησης των πολιτικών πραγμάτων, της δημόσιας σφαίρας και των κοσμικών επιδιώξεων του ανθρώπου. Σημασία έχει ο "έσω άνθρωπος". "Ένδον σκάπτε" κ.λπ.

20/02/2008

αποσυνδέοντας την ελλάδα, I

"Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις."

Οδυσσέας Ελύτης

Ομολογώ ότι η επαφή μου με τη δουλειά του 2ου βραβευμένου με Νόμπελ ποιητή μας δεν είναι μεγάλη. Τον ένιωθα πάντα λιγότερο κοντά μου από άλλους, αγαπημένους μου ομότεχνούς του, σύγχρονους η παλιότερους. Μένω στο απαραίτητο Άξιον Εστί, στο, πυξίδα για τους απανταχού ερωτευμένους, κομψοτέχνημα Μονόγραμμα και κάποια ποιήματα εδώ κι εκεί.

Θυμάμαι όμως εδώ και χρόνια, να διαβάζω τον παραπάνω στίχο σε μια διαφήμιση. Απρόσμενο ερέθισμα, αλλά πρέπει να παίρνουμε τα μηνύματα απ' όπου κι αν έρχονται. Μου έκανε ισχυρή εντύπωση η κρυστάλλινη καθαρότητα της γραφής, του μηνύματος όπως και η ατάραχη ενατένιση της ιστορίας που απέπνεε.

Η αποδόμηση όμως της Ελλάδας που καταγράφει ο ποιητής εμπεριέχει και την ανάγκη της εξήγησης, ακόμη και μέσω της αυτοομοιότητας. Σε πρώτη ανάγνωση, ο στίχος αποπνέει αισιοδοξία. Μιλάει για μια Ελλάδα αυτοτελή, που μέσα από τα βασικά της, θεμελιώδη συστατικά την επανασυνθέτεις, ακόμη και μακριά από το γεωγραφικό της χώρο, ακόμη και μετά ή στη διάρκεια εποχών δυσμενών. Μιλάει, σε μένα τουλάχιστον, και με τρόπο αφαιρετικό, για την γόνιμη λάσπη, γεμάτη προσχώσεις αιώνων και πολλών ποταμών που τρέφει - ή έτρεφε - τον Ελληνισμό.

Σε μια δεύτερη ανάγνωση, όμως, λίγο πιο μελαγχολική, ο ποιητής μας μιλάει και για μια Ελλάδα που κατακερματίζεται και μπορεί - μηχανιστικά; συνειδητά; - να επανασυντεθεί. Μιλάει για τον φόβο κενού και την κρίση ταυτότητας που διαπνέει το νέο ελληνικό έθνος από την ώρα της σύστασής του σε κράτος.

Οι Έλληνες δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν ξέρουμε ποιοι θα θέλαμε να είμαστε. Βρεθήκαμε πριν δυο αιώνες σε ένα κράτος που το έδεραν ασυνέχειες κι ανομοιογένειες. Ταγοί κλήθηκαν, αφ' εαυτών ή από τους εκπροσώπους του δήμου, να τις λειάνουν και να μορφοποιήσουν ένα εθνικό κράτος. Το κράτος αυτό γεννήθηκε μέσα από δυό εμφυλίους πολέμους, που κάλυψαν στην ουσία τα χρόνια μέχρι τη δολοφονία του Καποδίστρια κι έναν εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο που δεν χάθηκε μεν αλλά ούτε και κερδήθηκε.

Και οι ταγοί, πολιτικοί και πνευματικοί, είτε είχαν χάσει την επαφή τους με τον ελλαδικό χώρο - Φαναριώτες, Επτανήσιοι και μεταστάντες εις Παρισίους - είτε ήταν εντολοδόχοι ξένων δυνάμεων. Οι μεν πρώτοι ήθελαν τον ετεροκαθορισμό του νέου Έθνους, με αναφορές στην αρχαιότητα ή με ρομαντικές προσεγγίσεις, οι δε δεύτεροι απλώς διεκπεραίωναν εντολές. Υπήρχαν φυσικά και οι μέσες λύσεις, που με ρητορείες ετεροκαθορισμού εκπλήρωναν ξένες ατζέντες.

Επανέρχομαι μετά την επίσκεψη στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Μέχρι την Παρασκευή ;)

είπαμε την παρασκευή

μόνο που δεν είπαμε ποια παρασκευή.
προτού λοιπόν αναχωρήσω και πάλι, δίνω στα θηρία τους φίλους μου ένα κλάσμα ποστ, προς σχολιασμό και στη συνέχεια ολοκλήρωση.
μπλόγκινγ σίριαλ δεν ξέρω αν υπάρχει. θα το πω λάμψη το μπλογκ κι ο φιλήμων θα κάνει τον γιάγκο δράκο.

12/02/2008

ο φιλήμων στη βαρκελόνη

ο φιλήμων αυτές τις μέρες ιδιωτεύει στην καταλονία, ανάμεσα σε πλήθη χιλιάδων τεχνοκρατών που κραυγάζουν ακατάληπτα συνθήματα προόδου. νιώθουν οι καημένοι πολύ μόνοι.

θα επιστρέψει την παρασκευή, παρακάμπτοντας με τρόπο τον άη βαλεντίνο και θα πλασαριστεί στη νέα βδομάδα - ελπίζει - με καναδυό post που σιγοβράζουν στην κουζίνα του.

υπομονή.

07/02/2008

μικρό αυτοαναφορικό σχόλιο

Graecum est, non legitur: Ελληνικό είναι,δεν διαβάζεται.
Η πρώτη έκδοση του It's all greek to me.
Και μια μικρή ειρωνεία για την αναγνωσιμότητα του blog μου :)

"Ένα τραγούδι για τον Σαββόπουλο όπως τον βλέπω στα όνειρα"


Όταν βλέπω τον Σαββόπουλο στον ύπνο μου
γεφυρώνει πατρικά την απουσία του χαδιού
που τόσο μού'λειψε στον ξύπνιο μου
του μιλώ με θαυμασμό και παρρησία
για τ'ακόρντα τις ιδέες και τα τραύματα
του αόρατου για τους πολλούς πολέμου
τους διαγώνιους λυγμούς και τα σκηνώματα των Αγίων του Μεσοπολέμου.
Δε μιλά. Ακούει κι αλλοιώνεται
του προσώπου του η παιδική απορία
γίνεται Άλλος, "σαν τους άλλους Αντώνηδες"
κι όταν χάνεται σκορπάει παρηγορία.
Πάει καιρός που επανέρχεται ασταμάτητα
σα να υπάρχει μια εκκρεμότητα να φέγγει
ίσως είναι αυτό που οι ψυχαναλυτές θα όριζαν
"ενοχή προς τον πατέρα-αφέντη".
Είναι όμως η ίδια αγάπη που τους πρόσφυγες
τους στριμώχνει με τσιγάρα στις γωνίες
το ίδιο γέλιο που περιφρονεί το θάνατο
το ίδιο δάκρυ μες στις εκκλησίες.

Μιχάλης Σιγανίδης, Το τραίνο-φάντασμα φίλος, Θεσσαλονίκη 1995

Ελπίζω να με συγχωρέσει ο Μιχάλης Σιγανίδης για την αντιγραφή, αλλά δεν μπόρεσα να μην το αναφέρω βλέποντας το post του φίλου Παράξενου Ελκυστή.

06/02/2008

χαράματα, η ώρα τρεις

"Θέλω κι εγώ μια λέξη ασημένια
και δουλεμένη χρόνια στον τροχό της λήθης
να σου τάξω
κι ας είμαι ο τελευταίος μαθητής" (*)

Τέσσερις και μισή για την ακρίβεια. Γυρίζεις σπίτι μετά από ξενύχτι με φίλους, κοιμάσαι δυο ώρες. Κοιτάς, όπως σηκώνεσαι από το κρεβάτι για λίγο, να πάρεις μια ανάσα από τον δύσκολο ύπνο μετά τη μέρα του άγχους και τη νύχτα του αλκοόλ. Βλέπεις γύρω όλη σου τη ζωή άχρονα παρούσα. Κι ας έχεις πλέον ξενερώσει από ώρα.

Έχεις κάνει μέσα σε ένα βράδυ πολλά ταξίδια στον κήπο με τα διασταυρούμενα πεπρωμένα. Όπως πίνεις γουλιά γουλιά το ουίσκι και χαμογελάς και μιλάς κι ακούς, έχεις περάσει από τη θέση του ενεργούμενου, που έχουμε οι περισσότεροι στον καθημερινό μας βίο, στη θέση του θεατή, που από το στασίδι του μπαρ κάνει λίγα αλλά καταλαβαίνει πολλά.

Με ρώτησαν προχθές στην εταιρεία τι κάνω όταν με παρασέρνει η ένταση στη δουλειά για να διατηρήσω την απόσταση που απαιτείται από τα πράγματα ώστε να βλέπω το εκάστοτε ζήτημα απομονωμένα, χωρίς να εμπλέκομαι, για να μπορώ να δώσω λύση τελικά. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις προσπαθώ να πω κάτι έξυπνο ή βαθυστόχαστο και συχνά καταλήγω να λέω κάτι όχι απαραίτητα αληθές. Είπα λοιπόν, ότι προσπαθώ να έχω προσωπική ζωή, ώστε να δίνω τα πράγματα τις πραγματικές τους διαστάσεις κι όχι τις δυσανάλογες που δίνει η πίεση κι η εμπλοκή. Νομίζω ότι αυτή τη φορά είπα κάτι αληθινό. Το να είσαι άνθρωπος, να έχεις ζωή, είναι η μόνη θεραπεία που βλέπω στο να μην είσαι και να μην έχεις.

Σήμερα, λίγο πριν ολοκληρώσω τη χρήσιμη για την κοινωνία δουλειά μου και λίγο πριν βγω από την χρησιμότητα και γίνω για λίγο άνθρωπος, συζήτησα με μια παλιά φίλη τι μένει από τη ζωή όταν αφαιρέσεις αυτά που θέτει η ψυχή σαν αναχώματα για να ξεπεράσει το υπαρκτικό ερώτημα που ποτέ δεν απαντιέται ολόκληρο.

Τίποτα ανθρώπινο νομίζω.

Κι αυτός είναι ένας τρόπος να ορίσεις και τι είναι άνθρωπος: αυτός που, σαν νά'ταν ασθένεια, έχει ύπαρξη και φτιάχνει ένα μαργαριτάρι, αποτέλεσμα της πάλης με τον εαυτό. Μέσα στη διάρκεια του βίου, όλο και πιο πολύ πολεμάς να βγάλεις νόημα από τα α-νόητα. Ό,τι εκκρίνεις για να πείσεις και να πειστείς ότι υπάρχεις είναι άνθρωπος. Αυτό το μαργαριτάρι φτιάχνεις. Η ύπαρξη είναι τελικά ό,τι παράγεις στη μάταιη προσπάθεια να αποδείξεις ότι υπάρχεις. Είναι το γαμημένο cogito που βάζει την υποδομή για να τιναχτούν όλα στον αέρα και να ξανασυντεθούν.

Αυτή είναι μια δημοσίευση πλαίσιο, για ένα θέμα που θα με κρατήσει αρκετά. Απλώνει εκ φύσεως σε πολλές κουβέντες, ίσως σε όλες. Αφήνω πολλές άκρες, θα τις πιάσω μία μία στην πορεία. Είναι ένα ξεκίνημα κι άλλωστε με τη βοήθεια σας θα γίνει καλύτερη η κουβέντα.

*: Μιχάλης Σιγανίδης, Ένας κόσμος νεκρός, Μικρές Αγγελίες, Θεσσαλονίκη, 1999

28/01/2008

ποιος είναι ο Φιλήμων


κι επειδή το ψευδώνυμο που διάλεξα είναι κάπως επικίνδυνο - μέρες πού'ναι - να δώσω την απαραίτητη διευκρίνιση.
Φιλήμων λοιπόν είναι - αρχαιοελληνικό - ανδρικό όνομα. Το όνομα αυτό πίστευε ο Κ.Γ. Γιούνγκ πως είχε ένας από τους σημαντικότερους χαρακτήρες της φαντασίας του. Στη διάρκεια μιας μακράς περιόδου ενδοσκόπησης, σχεδόν ψύχωσης, που πέρασε ο Γιούνγκ, ο Φιλήμων τον βοήθησε να αποκρυσταλλώσει την κατανόηση του για την Ψυχή, νιώθοντας σε αυτόν μια ανώτερη ευφυία και γνώση.
ο Φιλήμων λοιπόν είχε εμφάνιση γέροντα με φτερά πουλιού, αλκυόνης.
όταν πρωτοδιάβασα αυτήν την ιστορία στην αυτοβιογραφία του Γιούνγκ, με εντυπωσίασε πως μια ονειροφαντασία μπορεί να είναι δάσκαλος κι οδηγός ενός τέτοιου ανθρώπου. μα από την άλλη, έγινε δάσκαλος κι οδηγός, επειδή ήταν και καθρέφτης.
ας το κλείσω απόψε με μια απεικόνιση του Φιλήμονα, όπως την έκανε ο Γιούνγκ. ελπίζω το philemon foundation - www.philemonfoundation.org - να μην ενοχληθεί από την χρήση της εικόνας.

εναρκτήριο λάκτισμα

ζήλεψα.
ξέρεις, για χρόνια αυτός ο τρόπος ήταν για μένα οικείος. να γράφω, να τα διαβάζω (έχοντας διαβάσει άλλα πριν) και πάλι να γράφω. κάποια στιγμή, δεν είναι λίγος καιρός, αυτό έπαψε να λειτουργεί, σαν τις αρρώστιες που τα παιδιά αποβάλλουν με την ενηλικίωση. ήταν οι δουλειές, ήταν κι οι γυναίκες, ήμουν πάνω απ'όλα εγώ κι η πηγή άρχισε να στερεύει.
αλλά μετά, εδώ και λίγο καιρό, άρχισα να ζηλεύω. κι άρχισαν και να εκλείπουν οι λόγοι που με έπειθαν ότι το γράψιμο ήταν - δε λέγεται ευγενικά αυτό - διαφυγή, εκτόνωση, διανοητική αυτοϊκανοποίηση.
έχει αρχίσει και καθαρίζει κι η σκέψη, μετά την μεγάλη κοιλιά των 30.
αλλά τό'πα και πριν, ζήλεψα να βλέπω τ'άλλα, συνομήλικά μου παιδιά να παίζουν κι εγώ να κοιτάζω. κι επειδή έχω καταλάβει πια - 33 στα 34 - ότι η ομάδα δεν υποκαθίσταται με τίποτα και οι δυνάμεις της δεν συγκρίνονται με καμιά τρικυμία εν κρανίω, είπα να δοκιμάσω να εκτεθώ στην ανοικτή ομάδα των μπλογκ.
θα δούμε παρακάτω, πόσο συχνές και πόσο σημαντικές θα είναι οι παρουσίες μου.
καλώς σας βρήκα!