21/03/2008

αποσυνδέοντας την ελλάδα, II, παρένθεση

Έχω την εντύπωση ότι είμαστε ένα πολύ μικρό έθνος και κρυώνουμε. Για να ζεσταθούμε, μαζεύουμε ξύλα. Τα βάζουμε στη φωτιά κι όταν τελειώσουν δεν έχουμε άλλα. Έχουμε ακούσει ότι κάτι άλλοι, δικοί μας, έχουν πάει σε κάτι μέρη όπου τα ξύλα είναι άφθονα και τους ζηλεύουμε. Είμαστε πολύ λίγοι, έχουμε μείνει δυο τρεις. Προσπαθούμε να κρατηθούμε από τα ξύλα, ενώ αυτά καίγονται. Έτσι ξεχνάμε να ζεσταθούμε και υποφέρουμε συνέχεια. Ξέρετε, έχω την εντύπωση ότι εμείς οι τρεις είμαστε ολόκληρο το έθνος, αυτό είναι κάτι που δεν μου το βγάζει κανείς απ'το μυαλό.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984

είναι μάλλον συμπτωματική η παράθεση 2 αποσπασμάτων του Βακαλόπουλου σε δυο αλλεπάλληλα ποστ. απλώς συμβαίνει να είναι ταυτόχρονα ένας εξαιρετικός θεωρητικός και πρακτικός του μπαρ, από τους ουσιαστικότερους σχολιαστές της ελληνικής περίπτωσης και μάλλον η σημαντικότερη πρόωρη απώλεια της νεοελληνικής γραμματείας εδώ και αρκετά χρόνια. διαβάστε τον όπου μπορέσετε.

το στασίδι

"όλο το μπαρ ήταν νανουριστικό άλλωστε, η μουσική έφτανε μόλις και μετα βίας στα αυτιά μου, κι υπήρχαν μόνο θαμώνες, αυτό ήταν φανερό. οι πιο ενδιαφέροντες απ'αυτούς κάθονταν με γυρισμένες τις πλάτες στον πάγκο"

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984


είναι από τις αγαπημένες μου εικόνες. μισοσκότεινο μαγαζί, με μουσική στα όρια του δυνατού να ακούς το διπλανό σου. λίγο στρίμωγμα όρθιος, ή καθιστός στην μπάρα. καλό αλκοόλ στο ποτήρι και η νύχτα να λάμπει σαν ήλιος στα μάτια των φίλων.

κλίμακες και συγκείμενα: το au revoir στην πατησίων, το nixon στην αγησιλάου, το jokers στη βουλής, το galaxy στη σταδίου, το μπάτμαν στην βρεσθένης, το guru στην πλατεία θεάτρου, το 56 στο κολωνάκι, ο ένοικος στην καλλιδρομίου - ελπίδα να νιώσεις λίγο το εκτόπλασμα του βακαλόπουλου να αιωρείται. τα νέα μέλη σε αυτό το παλιότερα ολιγομελέστατο κλαμπ αποτελούν εξαιρετικό σημάδι. ή πάλι σημαίνει ότι εγώ γερνάω. αλλά μάλλον όχι, στο au revoir πηγαίνω εδώ και πάνω από μια δεκαετία. αλλά ίσως ναι, μπορεί και να γερνούσα από τα 22 μου.

μπαίνεις στο μαγαζί και παραγγέλνεις το ποτό σου (το πρώτο) με καθαρότητα και σαφήνεια. το απολαμβάνεις. πιάνεις το στασίδι. είναι στενό και έχεις δίπλα κι άλλους. κοιτάς κι ακούς τη λειτουργία, η μουσική υπόκρουση λειτουργεί σαν δίκτυ ιδιωτικότητας, εμποδίζοντας τις μικρές, επιμέρους τελετές των πυρήνων να δημοσιοποιήσουν τα μικρά, στιγμιαία μυστικά τους - με την κυριολεξία του μυστικού.

κάθε μέρα που περνάει σου λείπει κι απο μια μέρα και κάθε μέρα που περνάει χρειάζεσαι λίγο περισσότερο χρόνο σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη ζωή. και κάθε μέρα έχεις λίγο λιγότερο, μικροσκοπικά και μακροσκοπικά. χρειάζεσαι μια θρησκεία κι έναν ναό, για να ημερώσεις την ψυχή σου από το τίποτα και να μπορείς να θυσιάσεις και την επόμενη μέρα σε όσα, μισοσημαντικά, μισοασήμαντα, έχεις διαλέξει, έχουν διαλέξει να γεμίζουν τη ζωή σου.

σε αυτό το στασίδι, τέτοιων ναών εκκλησιάζομαι, με φίλους ή και με προσωρινά εξημερωμένους αγνώστους που τα μάτια τους λάμπουν, από επαφή, μέθη και στιγμιαία λήθη. έχω τα τσιγάρα-λιβάνια να με κρύβουν και τα μάτια αυτά να με αποκαλύπτουν. κι είναι παρηγοριά, να συμμετέχεις και να εκτίθεσαι σε μια τέτοια θρησκεία, χωρίς θεό, μόνο με πιστούς.

11/03/2008

ψηλά από το άμστερνταμ

now and then I hear
someone say
how beautiful I am.
in my shadow
things happen
that are worth the trouble.

Tjitske Jansen, It's about time it snowed, 2003

04/03/2008

οι γενναίοι


Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά

φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια

ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό

άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν

άλλοι κλεισμένοι μέσα στις φυλακές

όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν

πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του

στο κέντρο της καρδιάς
τούς σημαδεύει

μια άλλη δήλωση περί ελευθερίας, μίλτος σαχτούρης, εκτοπλάσματα, κέδρος, αθήνα 1986

03/03/2008

εξ αντιγραφής



από τον μπλογκ http://oallosre.blogspot.com/ το οποίο με τη σειρά του το δανείστηκε από την καθημερινή (?).

λίγη σοβαρότης



ένα μικρό αριστούργημα. και δεν αστειεύομαι. αν ήταν έτσι το je t'aime μπορεί και να το άντεχα.


jump to my yaguar!

02/03/2008

ελευθερία, πληροφορία, internet

πολύς θόρυβος τις τελευταίες μέρες περί τα μπλογκ. (σημειωτέον είναι ότι οι ξένες λέξεις δεν κλίνονται στα ελληνικά, πολύ δε περισσότερο με κανόνες της γλώσσας στην οποία ανήκουν , άρα εκφράσεις του τύπου τα μπλογκς ή τα ποστς ή τα emails είναι από άλλη γλώσσα. απλώς είναι ένα κλασικό λάθος που έχω βαρεθεί να βλέπω).
δύο σύντομες παρατηρήσεις:

1. τα μπλογκ είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με το μέσο του ίντερνετ. δίνουν δυνατότητες διάδρασης, εύρους αλλά και συμμετοχής που δεν είχαν οι συμβατικοί πρόγονοί τους, εξ ου και η ραγδαία τους εισχώρηση αλλά και αποδοχή τους στην κοινωνία.
τα περισσότερα μπλογκ είναι γεμάτα σκουπίδια (ίσως κι αυτό που διαβάζεις τώρα), αλλά από την άλλη μεριά όμως, δεν μπορεί και δεν θα έπρεπε κανείς νομικά κανείς να περιορίσει οποιονδήποτε χρήστη θέλει να δημοσιεύσει αυτό που θέλει.
και η ουσία είναι ακριβώς εκεί, πιστεύω: το σύστημα θα διαλέξει μόνο του ποιος μπλογκεράς θα πάει ή δεν θα πάει και ποια ποστ θα αποσπάσουν την προσοχή ή όχι. τα υπόλοιπα θα σβήσουν ή δεν θα διαβάζονται, άρα θα είναι λειτουργικά νεκρά.
οποιαδήποτε απαγόρευση η περιορισμός δεν έχει νόημα. η πληροφορία θα ρεύσει προς όπου χρειάζεται, θα βρει τις συνθήκες. είναι το ίδιο μάταιο με την προσπάθεια να περιορίσουμε τους μετανάστες από το να φθάνουν στις χώρες μας: η επιδίωξη της ευτυχίας είναι φυσική τάση. αλλά αυτό ας μας απασχολήσει σε άλλο ποστ.
άρα, ας απαγορεύσουν ό,τι θέλουν. όποιος χρήστης θέλει να γράψει, μπορεί να προστατεύσει στοιχειωδώς τον εαυτό το και να το κάνει. δεν μπορούν παρ'όλα αυτά να "κλειδώσουν" το μέσο, γιατί το χρησιμοποιούν για την εξυπηρέτηση των δικών τους στόχων: να πληρώσεις το ρεύμα, να αγοράσεις μετοχές, να μπεις στο άμαζον, να πληρώσεις φόρους, να τζογάρεις και να βρεις σεξ.

2. η μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου επιστημονική πρόοδος μετά τον β' ππ είναι η προσέγγιση του Claude Shannon ότι η πληροφορία είναι το αντίστροφο μέγεθος της εντροπίας. η πληροφορία είναι το μέτρο της οργάνωσης των δεδομένων, διακρίνει αυτό το κείμενο από τυχαία γράμματα στη σειρά. καθώς το ίντερνετ σήμερα λειτουργεί σαν φορέας τεράστιου όγκου πληροφορίας, λόγω του μεγέθους του αντιστρατεύεται την ίδια του την αποστολή. η πληροφορία χάνεται μέσα στον τεράστιο όγκο της και αποδιοργανώνεται, γίνεται σχεδόν τυχαία. κι αυτή είναι η 1η ενδιαφέρουσα συνέπεια, γιατί η άλλη είναι ότι ο έλεγχος που διακρίνει τις νησίδες πληροφορίας επανέρχεται εκεί που έπρεπε να είναι, δηλαδή σε σένα, το υποκείμενο που γνωρίζει. κανείς δεν είναι αληθής εξ ορισμού, εγώ πρέπει να χωρίσω την αλήθεια από το ψέμα, το θόρυβο από το μήνυμα.

για να κλείσω, τα μπλογκ και το ίντερνετ είναι ελευθερία. και η ελευθερία δεν έγκειται (μόνο) στην δυνατότητα οιουδήποτε να "πωλήσει" ό,τι πληροφορία θέλει, αλλά πιο πολύ στη δική σου δυνατότητα να σταχυολογήσεις μόνο αυτό που είναι αληθές για εσένα.

άρα, εγώ προτείνω να μην ασχολούμαστε και πολύ με τις απαγορεύσεις γιατί δεν έχουν νόημα. είναι απλά πυροβολισμοί στον αέρα ενός εξουσιαστή που δεν θα χτυπήσει στο ψαχνό, αφενός διότι δεν το διακρίνει, καθώς όλοι είμαστε δυνάμει ένοχοι, αφετέρου φοβούμενος ότι ο όχλος που πυροβολεί θα έρθει πίσω και θα τον πνίξει. κι είναι τόσο λίγος ο ελεγκτικός μηχανισμός έναντι του συμμετόχου στο περιεχόμενο, εσένα, εμένα, δυνητικά όλων.

όσο υπάρχουν δρόμοι και μονοπάτια, οι άνθρωποι θα πηγαίνουν εκεί που θέλουν, εύκολα ή δυσκολότερα, αλλιώς θα πεθαίνουν προσπαθώντας. όσο υπάρχουν οι δρόμοι του ίντερνετ, η πληροφορία, αληθής ή ψευδής θα πηγαίνει εκεί που πρέπει να πάει. κι ακόμα καλύτερα, θα είναι δική σου ευθύνη να βρεις την αλήθεια και δικό σου σφάλμα αν εξαπατηθείς.

το ίντερνετ σε κάνει καλύτερο, το να διαβάζεις και να γράφεις σε αυτό κάνει εσένα και την κοινωνία σου καλύτερη αν αυτό είναι που επιθυμείς και πράττεις, καθώς βοηθάει να καλυφθεί η ανάγκη για άμεση, διαδραστική επικοινωνία που έχει δημιουργήσει η εποχή μας. αν δεν το επιθυμείς και δεν το πράττεις, δεν θα γίνει τίποτα, απλώς θα κατεβάζεις τσόντες και θα μπαίνεις στο bwin.com.

όλα αυτά με ειλικρινή μετριοπάθεια από έναν άνθρωπο που ασχολείται με αυτό το υπέροχο μέσο 15 χρόνια και είναι ο λόγος που διάλεξε τη δουλειά που κάνει.