"όλο το μπαρ ήταν νανουριστικό άλλωστε, η μουσική έφτανε μόλις και μετα βίας στα αυτιά μου, κι υπήρχαν μόνο θαμώνες, αυτό ήταν φανερό. οι πιο ενδιαφέροντες απ'αυτούς κάθονταν με γυρισμένες τις πλάτες στον πάγκο"Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, 1984
είναι από τις αγαπημένες μου εικόνες. μισοσκότεινο μαγαζί, με μουσική στα όρια του δυνατού να ακούς το διπλανό σου. λίγο στρίμωγμα όρθιος, ή καθιστός στην μπάρα. καλό αλκοόλ στο ποτήρι και η νύχτα να λάμπει σαν ήλιος στα μάτια των φίλων.
κλίμακες και συγκείμενα: το au revoir στην πατησίων, το nixon στην αγησιλάου, το jokers στη βουλής, το galaxy στη σταδίου, το μπάτμαν στην βρεσθένης, το guru στην πλατεία θεάτρου, το 56 στο κολωνάκι, ο ένοικος στην καλλιδρομίου - ελπίδα να νιώσεις λίγο το εκτόπλασμα του βακαλόπουλου να αιωρείται. τα νέα μέλη σε αυτό το παλιότερα ολιγομελέστατο κλαμπ αποτελούν εξαιρετικό σημάδι. ή πάλι σημαίνει ότι εγώ γερνάω. αλλά μάλλον όχι, στο au revoir πηγαίνω εδώ και πάνω από μια δεκαετία. αλλά ίσως ναι, μπορεί και να γερνούσα από τα 22 μου.
μπαίνεις στο μαγαζί και παραγγέλνεις το ποτό σου (το πρώτο) με καθαρότητα και σαφήνεια. το απολαμβάνεις. πιάνεις το στασίδι. είναι στενό και έχεις δίπλα κι άλλους. κοιτάς κι ακούς τη λειτουργία, η μουσική υπόκρουση λειτουργεί σαν δίκτυ ιδιωτικότητας, εμποδίζοντας τις μικρές, επιμέρους τελετές των πυρήνων να δημοσιοποιήσουν τα μικρά, στιγμιαία μυστικά τους - με την κυριολεξία του μυστικού.
κάθε μέρα που περνάει σου λείπει κι απο μια μέρα και κάθε μέρα που περνάει χρειάζεσαι λίγο περισσότερο χρόνο σε αυτήν την πόλη, σε αυτήν τη ζωή. και κάθε μέρα έχεις λίγο λιγότερο, μικροσκοπικά και μακροσκοπικά. χρειάζεσαι μια θρησκεία κι έναν ναό, για να ημερώσεις την ψυχή σου από το τίποτα και να μπορείς να θυσιάσεις και την επόμενη μέρα σε όσα, μισοσημαντικά, μισοασήμαντα, έχεις διαλέξει, έχουν διαλέξει να γεμίζουν τη ζωή σου.
σε αυτό το στασίδι, τέτοιων ναών εκκλησιάζομαι, με φίλους ή και με προσωρινά εξημερωμένους αγνώστους που τα μάτια τους λάμπουν, από επαφή, μέθη και στιγμιαία λήθη. έχω τα τσιγάρα-λιβάνια να με κρύβουν και τα μάτια αυτά να με αποκαλύπτουν. κι είναι παρηγοριά, να συμμετέχεις και να εκτίθεσαι σε μια τέτοια θρησκεία, χωρίς θεό, μόνο με πιστούς.
6 comments:
Αλίμονο στους πιστούς που απέχουν πολύ καιρό από αυτά τα στασίδια. Τουλάχιστον μεταφέρεις τη μαγεία αυτής της λατρείας και στους λιγότερο ευσεβείς με εξαιρετική ευλάβεια. Οι δύο τελευταίες παράγραφοι είναι δείγμα τρομερής ωριμότητας και συγγραφικά αλλά και προσωπικά. Για να μην παραπονιέσαι...
Τη θρησκεία αυτή την συνάντησα μεγάλος. Είναι σπάνιες οι στιγμές και πρέπει κανείς να τις μαζεύσει, όταν με φίλο κοιτάς την πραγματικότητα να διαλύεται κυβιστικά μέσα από τη μαγική διάθλαση του αποστάγματός σου. Πότε θα πάμε στο 56, Φιλήμωνα;
πάμε το σάββατο, αδελφέ υποκριτή. μετά θα σε πάω μπάτμαν, αν αντέχουμε. τη συναντήσαμε μεγάλοι αυτήν τη θρησκεία :)
Ξέχασες το jazz n jazz!
Άσχετο: εγώ είμαι κουρασμένος ή το word verification γίνεται δυσκολότερο κάθε φορά;
και το jazz'n'jazz, αν και δεν το έχω βιωμένο και οικείο σε βαθμό ίδιο με τα αναφερθέντα.
να το βγάλω λες το verification; έχω τόσα σχόλια που φοβάμαι δίχως αυτό θα πλημμυρίσω.
Post a Comment