07/02/2008

"Ένα τραγούδι για τον Σαββόπουλο όπως τον βλέπω στα όνειρα"


Όταν βλέπω τον Σαββόπουλο στον ύπνο μου
γεφυρώνει πατρικά την απουσία του χαδιού
που τόσο μού'λειψε στον ξύπνιο μου
του μιλώ με θαυμασμό και παρρησία
για τ'ακόρντα τις ιδέες και τα τραύματα
του αόρατου για τους πολλούς πολέμου
τους διαγώνιους λυγμούς και τα σκηνώματα των Αγίων του Μεσοπολέμου.
Δε μιλά. Ακούει κι αλλοιώνεται
του προσώπου του η παιδική απορία
γίνεται Άλλος, "σαν τους άλλους Αντώνηδες"
κι όταν χάνεται σκορπάει παρηγορία.
Πάει καιρός που επανέρχεται ασταμάτητα
σα να υπάρχει μια εκκρεμότητα να φέγγει
ίσως είναι αυτό που οι ψυχαναλυτές θα όριζαν
"ενοχή προς τον πατέρα-αφέντη".
Είναι όμως η ίδια αγάπη που τους πρόσφυγες
τους στριμώχνει με τσιγάρα στις γωνίες
το ίδιο γέλιο που περιφρονεί το θάνατο
το ίδιο δάκρυ μες στις εκκλησίες.

Μιχάλης Σιγανίδης, Το τραίνο-φάντασμα φίλος, Θεσσαλονίκη 1995

Ελπίζω να με συγχωρέσει ο Μιχάλης Σιγανίδης για την αντιγραφή, αλλά δεν μπόρεσα να μην το αναφέρω βλέποντας το post του φίλου Παράξενου Ελκυστή.

3 comments:

Algernon resurrected said...

Εγώ σε καταλαβαίνω.

Παράξενος Ελκυστής said...

Ήξερα ότι θίγοντας το Σαββόπουλο κινδύνευα με αφορισμούς. Μέχρι τώρα την έχω βγάλει καθαρή. Ναι, κάποτε υπήρξε η πατρική φιγούρα. όχι πια, τώρα που τον έχουμε τόσο ανάγκη.

@algernon:
Συγγνώμη που σε στεναχώρησα.

philemon said...

Δεν έγινε και τίποτε, ΠΕ.
Δε στενοχώρησες κανέναν, νομίζω. Ούτε κι εγώ τον βλέπω - μόνο - σαν πατρική φιγούρα τον Σαββόπουλο. Απλώς αυτοί οι στίχοι του Σιγανίδη, στον οποίο θα επανέλθω σε άλλο, εκτεταμένο post, καλύπτουν όλη την γκάμα συναισθημάτων για τον ΔΣ, όλη την "εκκρεμότητά" του.
Σιγανίδης. Μεγάλη ιστορία. Θα τα πούμε.